In Vietnam bestaat er geen programma of dienst voor kinderen met een handicap. In de dorpen gaat het vaak zelfs zover dat ouders hun gehandicapte kind uit pure schaamte verborgen houden. Bovendien willen ze de gemeenschap ook niet opzadelen met problemen waarvoor zij zich (onterecht) verantwoordelijk voelen. Zo hebben kinderen met een handicap vrijwel geen sociaal leven en genieten ze geen onderwijs.

Een handicap, bron van armoede

Mekong Plus heeft een aantal belangrijke programma’s opgezet om de bittere armoede in Vietnam te bestrijden. Op dit moment worden meer dan 7.000 gezinnen geholpen en opgevolgd. Veel van die gezinnen kwamen in de problemen na de geboorte van een gehandicapt kind. Een van de ouders moet de klok rond voor het kind zorgen en kan de velden niet meer bewerken. Zo glijdt het gezin algauw af van armoede naar ellende.

In 2008 heeft Mekong Plus de koe bij de horens gevat, en is de vzw zich gaan richten op kinderen die de schoolleeftijd hebben bereikt. In een aantal scholen verwelkomen de lesgevers kinderen met een handicap in hun klas. Er zijn geen specifieke budgetten of opleidingen voorzien, maar de lesgevers geven het beste van zichzelf.

Mekong Plus is begonnen met de opleiding van onderwijzers en de ontwikkeling van eenvoudige pedagogische tools. Elke school beschikt ook over een zogenaamde “Happy room”, waar je spelletjes en aangepaste pedagogische hulpmiddelen vindt. Die lokalen zijn in de eerste plaats bedoeld voor de gehandicapte kinderen, maar iedereen is er welkom. De kinderen leren er samen nieuwe dingen en helpen elkaar.

Van elk kind wordt ook een gedetailleerd dossier bijgehouden. Niet alleen zijn handicap staat erin beschreven, maar ook de weg die men voor het kind voor ogen heeft en de voorgestelde pedagogische handelingen komen aan bod. Ook de vooruitgang die het kind boekt wordt er van maand tot maand in vastgelegd. Mekong Plus beschikte op dat terrein niet over expertise. Daarom heeft de vereniging een beroep gedaan op een Vietnamese experte. Via VSO (Voluntary Services Overseas, een organisatie die vrijwilligers in ontwikkelingsprogramma’s plaatst) heeft ze ook een beroep gedaan op een aantal Nederlandse onderwijzers die gespecialiseerd zijn in gehandicaptenonderwijs. Zij hebben een speciale opleiding voor de onderwijzers ontwikkeld.

In drie jaar tijd heeft Mekong Plus zo een echte deskundigheid weten op te bouwen. Die expertise doet ook dienst als model voor andere ngo’s. Het programma heeft immers nog geen tegenhanger op het platteland in de arme gebieden.

Intussen zijn er al meer dan 700 onderwijzers opgeleid. Ze werken in 21 basisscholen die meer dan 200 kinderen met een handicap in hun rangen tellen. De kinderen boeken er een spectaculaire vooruitgang. Na een jaar zijn ze amper nog te herkennen. Mekong Plus zou het programma dan ook graag naar andere scholen uitbreiden.